اکنون که برای بار دوم، طالبان بر افغانستان مسلط شده‌اند، تعجبی ندارد که در سراسر کشور باردیگر قامت مردم زیر بار فقر اقتصادی و وضعیتی

اکنون ۴۵۶ روز می‌شود که مردم افغانستان در سیطره‌ی «آپارتاید جنسیتی» گروه طالبان زندگی می‌کنند. با گذشت هر روز، مهار زنان و بدن‌های‌شان نقش محوری‌تری

افغانستان برای سال‌های متمادی مترادف جنگ، فقر، بدبختی و تراژدی مکرر انسانی بوده است. اکنون که کشور زیر سلطه‌ی مذهبی‌های متعصبی است که مصمم به

هفته‌ی گذشته، متقاضیان کانکور، در امتحانات ورودی دانشگاه شرکت کردند و آرزو داشتند در رشته‌های ساینس، انجنیری، مدیریت، هنر، روزنامه‌نگاری و … پذیرفته شوند. اما

روز جمعه بود. مدارس و مکاتب تعطیل، اما در آموزشگاه کاج در کابل هیاهویی برپا بود. صدها دختر و پسر دانش‌آموز بی‌اعتنا به طالبان، برای آزمودن شانس‌شان

خبر، کوتاه بود و تلخ.  زن جوانی در ایران به خاطر آن‌چه عدم حجاب اسلامی خوانده می‌شود، با ضربات پی‌هم به سرش از سوی مأموران

هم‌زمان با نوشتن این سطور، هزاران نفر در بخش‌های مختلف کشور در معرض کوچ‌ اجباری، کشتار و انواع خشونت‌های ساختاری هدف‌مند و سیستماتیک قرار دارند.

این روزها گزارش‌های تکان‌دهنده‌ای درباره‌ی خشونت‌های قومی و مذهبی در افغانستان به گوش می‌رسد. در تازه‌ترین مورد، دیده‌بان حقوق‌بشر درباره‌ی خشونت‌های تباری سیستماتیک اعلام نگرانی

هفته‌ی گذشته بود که الهه دلاورزی ویدئویی نشر کرد و پرده از یکی از شنیع‌ترین جنایت‌های انسانی و زوال اخلاقی در افغانستان زیر کنترل طالبان

ما از هر نگاه، در دوران تباه و تیره‌ای زندگی می‌کنیم. ملال، خشم و یأس گویی بخشی از سرنوشت جمعی ما شده است. افغانستان بیش